Մասիս Սարը ՎԿԱ
Թուրքը մի օր ծնկի ԿԳԱ ... !!!


Խանգարե՞լ, ինչի՞ համար…Գարուն էր չեկած ամառ՝Փուլ եկավ երկնակամար,Ձյուն մաղեց մեր բաց գլխին,Ձյուն մաղեց՝ կրակի՝ պես…— Գարուն ա, ձուն ա արել…*Ձորերը շիրիմ դառան,Վիհերը՝ գերեզմանոց.Ջուրը մեր տունն ա տարել…*Մեր հողը, մեր հայրենին,Մեր երկիրն ամայացավ,— Սեւ հագիր, սեւսիրտ մարե…Հինավուրց տոհմիկ մի ազգՉմեռա՜վ, այլ…մահացա՛վ.— Գարուն ա, ձուն ա արել…Գարուն էր, Ամառ եկավ,Ձագ հանեց ձորում կաքավ,Իսկ հայը զրկվեց ձագից.*Իր մորից, հորից, յարից,Իր բնից ու աշխարհից.…Ա՜խ ինչպէ՞ս, ո՞նց մոռանալ*Աշխարքում ով մոռանա՝Ջուխտ աչքով թող քոռանաԳառնարած-հովիվ-նախրորդԵտ չեկան սար-ձորերից…*Երկրի մեջ մարդ չմնաց՝Մարդ թաղեր մարդու նման…Ա՜խ մնար մեկը գոնեՈւ կանչէր.— Դլէ յամա՜ն…*Ջահերը վառ մնացինԺամերգվող եկեղեցում,Ժամհարին կախ տվեցինՊարանից զանգակատան…Ջաղացից աղուն բերողԱլրոտված խեղճ գյուղացունԻր սայլը դագաղ դարձավ,Մայրն ընկավ՝ ծիծը թողածԻր թմբլիկ մանկան բերնում.Ծծի տեղ ցից խրելով՝Խեղդեցին մինուճարին…*Ով ծաղիկ հաց էր թխում՝Խորովվեց թոնրի ծխում…Ով հասել ուխտատեղի,Վառել էր մոմը դեղին,Մոմի դեմ իջել էր ծունրՈւ հայցում էր Աստըծուն,Որ բաշխի մի լաճ տղա,—Իր արյամբ մոմը մարեց՝Չավարտած «Տե՜ր, քեզ մեղա՛»-ն— Խոցեցին ու ջնջեցինՀատեցին հաստ ու բարակՀոշեցին ու տանջեցին,Փշրեցին, տվին կրակ.Վաթեցին արյուն-արցունք,Ներկեցին ձոր ու բարձունք,Քանդեցին երկինք մի լուրթ,Մորթեցին մի ժողովուրդՀացառատ մի ողջ աշխարհՍարքեցին փշրանք-նշխար,Սո՜ւրբ նշխար՝ շան բերանում,—Ուզեցին մի հայ թողնել,Եվ այն էլ…թանգարանում…— Գարուն ա, ձուն ա արել…

Comments
Post a Comment